top of page

Πλαστικές επεμβάσεις: Πότε ξεκινά ο εθισμός;

  • Εικόνα συγγραφέα: Aria Kyr
    Aria Kyr
  • 15 Φεβ 2018
  • διαβάστηκε 3 λεπτά

Έγινε ενημέρωση: 20 Αυγ 2020

Χάρη στην Επιστήμη και την Ιατρική, άτομα με κάποιου είδους σωματικής δυσμορφίας (είτε γενετική, είτε τραυματική) μπορούν να την διορθώσουν αποκτώντας πίσω τη

λειτουργικότητα που τους έλειπε. Πέρα όμως από το λειτουργικό κομμάτι, υπάρχει και η ψυχολογική προοπτική. Πολλές φορές θέλουμε να διορθώσουμε "ατέλειες" μέσω πλαστικών επεμβάσεων, οι οποίες δεν προκαλούν κάποιο πρόβλημα υγείας, ούτε εμποδίζουν την καλή λειτουργία. Όμως, προκαλεί πρόβλημα και μη ομαλή λειτουργία στην ψυχική πλευρά της υγείας μας. Πόσο κακό είναι να διορθώσουμε κάτι που δεν μας έδωσε απλόχερα η φύση, όπως έκανε σε άλλους; Πόσα σχόλια θα δημιουργούσε στο κοινωνικό περίγυρο μας αν απλά θέλαμε να διορθώσουμε αυτό που δεν μας αρέσει; Γιατί η ψυχολογική ευημερία και υγεία που θα προσφέρει μια τέτοια εγχείριση για αισθητικούς λόγους να μην θεωρείται σημαντική και να παραβλέπεται ή στην χειρότερη των περιπτώσεων να θεωρείται κατακριτέα και πολλές φορές να είναι δείγμα ρηχού χαρακτήρα που είναι προσκολλημένος στην εμφάνιση;


Ακόμα και σήμερα, υπάρχει σε κάποιο βαθμό ταμπού για το θέμα των πλαστικών επεμβάσεων που σκοπό έχουν να διορθώσουν απλά την εμφάνιση για αισθητικούς λόγους. Ίσως συνδέεται με το γεγονός, ότι στη σημερινή εποχή η ''εικόνα'' έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Όχι ότι πιο παλιά η εικόνα ερχόταν σε δεύτερη θέση. Πάντα το όμορφο και το καλαίσθητο δεχόταν και θα δέχεται ευνοϊκή μεταχείριση. Πάντα θα ανοίγει πόρτες και θα προκαλεί θαυμασμό. Αυτό που έχει αλλάξει όμως, είναι ο τρόπος επιδίωξής του σε σημείο εθισμού και ο βομβαρδισμός και η πλύση εγκεφάλου από όλες τις πηγές πληροφόρησης και επικοινωνίας. Η κριτική σκέψη βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση με αποτέλεσμα πολλά δυστυχισμένα έρμαια. Αν ρωτήσει κάποιος μεγάλο ποσοστό ατόμων για το τι θεωρεί ότι ορίζει τη σημερινή ομορφιά, η απάντηση θα είναι: "μεγάλα χείλη" (κάποτε είχαμε την Angelina Jolie, τώρα έχουμε και την Kylie Jenner), "μικρή μύτη" (βλέπε πάλι Angelina Jolie ή Megan Fox), "λεπτή μέση" κ.α. Και εδώ έρχεται ο βομβαρδισμός από τα μέσα πληροφόρησης και επικοινωνίας όπου μας δείχνουν ότι η ομορφιά έχει συγκεκριμένο καλούπι και μορφή και έχει και συγκεκριμένα ονόματα. Πόσες πλαστικές επεμβάσεις έχουν γίνει για να μοιάσουν στην Kim Kardashian ή στην αγαπημένη,-ο celebrity/είδωλο; Πόσα νεαρά κοριτσάκια βλέπουν το σώμα της Barbie και θεωρούν ότι έτσι πρέπει να είναι ένα γυναικείο σώμα και θέλουν να της μοιάσουν; Και οι ενήλικες δεν πάνε πίσω. Βγήκε η ανθρώπινη Barbie και ο ανθρώπινος Ken, που θέλουν να είναι ίδιοι με κάτι άψυχο και πέρα από την ανθρώπινη πραγματικότητα και οι επεμβάσεις δεν έχουν τέλος.


Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν αυτό που τους προσφέρει ευτυχία και να το κάνουν πραγματικότητα. Αν μια μικρότερη μύτη ή πιο πλούσια χείλη θα σου προσφέρουν κάτι τέτοιο, κάνε το. Όμως, που θα έφτανες με τις πλαστικές επεμβάσεις; Kαι δεν μιλώ για άτομα μετά από κάποιο ατύχημα ή ασθένεια, ή εκ γενετής δυσμορφία. Πόσα λεφτά θα ήσουν διατεθημένος,-η να δώσεις για την εμφάνισή σου; Η καλύτερα, αν είχες όλα τα λεφτά του κόσμου, που θα έφτανες με τις πλαστικές επεμβάσεις; Πότε θα ήσουν πραμγατικά ευτυχισμένος,-η και θα σταματούσες; Πότε θα έβαζες το όριο ακόμα και αν μετά από κάθε επέμβαση ένιωθες ευχαρίστηση; Θα πετύχαινες ποτέ την πραγματική ευτυχία;


Kάτι που άκουσα πρόσφατα και επιτέλους εξέφρασε τις σκέψεις χρόνων είναι: "Ό,τι σου προκαλεί ευχαρίστηση, δεν σημαίνει ότι σου προσφέρει και ευτυχία". Αυτά τα δυο συναισθήματα μπορούν να είναι τελείως αντίθετα και το ένα να είναι μεγάλος εχθρός του άλλου. Το θέμα είναι να καταλάβεις ότι η ευτυχία είναι ο πραγματικός σου σύμμαχος. Η ευχαρίστηση μπορεί να σε παραπλανήσει και να σε κάνει να ξεχάσεις τον αυτοσκοπό σου σε αυτή τη ζωή και στο τέλος να είσαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.


Comentarios


bottom of page